Bucketlist: Koninklijk Theater Carré

Bucketlist: Koninklijk theater Carré. Check! 

Een bucketlist heeft stiekem iedereen wel. Toch? Er zijn altijd dingen die je nog graag zou willen doen, zien en meemaken. Soms zelfs dingen waarvan je je niet per sé bewust was dát je ze wilde doen, tot je de mogelijkheid bijna op een serveerblad aangereikt krijgt.

Een paar weken terug. Pling, appje, Spinvis.

Ka! ben je 4 mei (avond) busgikbaar? x Erik spinvis

Wie me een beetje kent weet dat mijn agenda redelijk onmogelijk is, dus ik dacht in eerste instantie: WHHAAAA, gaaf, wat, wie, hoe, uhm… shoot, ik kan waarschijnlijk toch niet. Maar, het kon wel. Net tentamens afgerond, meivakantie in regio noord dus geen danswerk in Leeuwarden en meivakantie regio midden dus geen balletlessen geven en geen college’s in Den Haag, SPORTables ligt bij de vormgevers. Check – dubbel – check: ja het kan!

Lieve Erik! Hoi! Ja!

Mooi… gaat over “theater na de dam“, avond na de herdenking in Carré. ik zet je op de meel! x

En zo geschiedde. Carré. Koninklijk Theater Carré. Shit, als je daar mag optreden, dat is wel heel bijzonder! Dat is eigenlijk wel een bucketlist-ding. Zo kwam Carré op mijn bucketlist en kon twee weken later gelijk al afgestreept worden. Hoppa!

In twee weken tijd maakten we “Voor ik vergeet”. We is met in de prachtige hoofdrollen acteur Nasrdin Dchar, SPINVIS & Saartje onder leiding van regisseur Titus Tiel Groenewegen. De muziekregie werd gedaan door Wim Selles, zo speelden er vele muzikanten mee en zongen vier leden van het Nederlands Kamerkoor. Wat een samensmelting van culturen, kleuren en texturen! Elke repetitie was intens, krachtig, boeiend en alles paste zo goed in elkaar en vulde elkaar aan. Een eer om met dit team samen te werken. Inspirerend!

Carré is van origine een circustheater, maar het heeft vele “gedaanten” gekend en taken op zich genomen. Van poppodium tot schuilzolder voor Amsterdamse joden in de Tweede Wereldoorlog. Als je op het toneel staat, in die ronde piste, dan voel je je letterlijk omarmd door het publiek. Wat fijn is dat! Het toneel in een “gewoon” theater kan soms zo’n gescheiden vlak zijn van het publiek, echt een rand waar je overheen moet spelen om het publiek te bereiken. Dat heeft Carré niet. Het mooie is ook dat je dus niet alleen naar voren spreekt, zingt en danst maar 3D moet spelen. Overal om je heen, behalve achter je, zit publiek.
De vibe die de volle zaal gaf in nog geen uur na de herdenking was intens en zo voelbaar. Ik treed nu veel minder op dan voorheen, toen ik nog bij Introdans danste (ongeveer 60 voorstellingen per jaar) en daardoor geniet ik nu nog bewuster van de momenten op het toneel. Het ultieme geluksgevoel! Het is een voorrecht om een verhaal te verbeelden en emoties te delen door middel van dans en op die manier het publiek aan te spreken, te raken.

“Voor ik vergeet” is een hele persoonlijke voorstelling geworden, waarin Nasrdin vertelt wat hem bezighoudt en waar hij zich zorgen over maakt. Hij legt connecties tussen toen en nu, want ja die zijn er… Prachtige, ontroerende, soms beklemmende maar ook boze, harde woorden. Woorden als kogels waar hij, wanneer nodig, zijn eigen persoonlijke oorlog mee voert, maar vooral meeslepende woorden gebracht vanuit zijn hart. Ik danste deze woorden, zijn gedachten, zijn geweten, zijn herinneringen. Soms letterlijk soms abstract. De zang van het koor, de muziek (van Joodse zang tot de Turkse zangeres Gülseven die prachtige anatolische zang ten gehore bracht), maar ook muziekinstrumenten als de ud, duduk en Ata Güner op percussie en natuurlijk de liederen van SPINVIS en Saartje van Camp maakten het geheel helemaal af. Muisstil was het in Carré… Na afloop een daverend applaus. Een voorstelling die ik nooit zal vergeten!

Fotocredits: http://www.theaternadedam.nl/2016/05/07/fotos-2016-2/

Dankjewel Carré, Koninklijk Theater Carré en publiek. Voor nu, voor vroeger, voor je gedaanten en het geven van bescherming in tijden van nood.

Wie weet tot ziens!

Hmm. Wat zou het volgende bucketlist “ding” zijn die ik mee ga maken..? Ik weet het al! In juni: vier dagen de stekker eruit, geen internet, geen telefoon. Niks – nada – noppes. Samen zijn met Ivo in een hutje ergens-nergens. Boek lezen, magazines lezen, uitgebreid koken, wandelen, stukje wielrennen, wijn drinken, voor me uit staren. Zin in!

Weet je zo’n plek in een straal van 300 km rond Arnhem? Tips zijn welkom!

Liefs Ka**